Met de mond vol tanden - enkele argumenten voor de inval in Irak
“Yankees Go Home!”,”No More War!”,”Peace, Love and Unity!”. Zomaar een greep uit de loze kreten die 15 februari 2003 gescandeerd werden. 70.000 mensen stonden op de Dam in Amsterdam met spandoeken en borden. Zij demonstreerden tegen een oorlog in Irak. Dat is weinig in vergelijking met de demonstraties die tegelijkertijd in Londen, Berlijn, Melbourne, Tokyo, Rio de Janeiro en andere steden rondom de wereld gehouden werden. Maar het was dan ook erg koud in Nederland.Een deel van hen demonstreerde enkel tegen het solo-optreden van de VS inzake Irak. Zij zouden wel achter een oorlog staan zodra die onder de vlag van de Verenigde Naties zou worden uitgevoerd. Het grootste gedeelte echter was aan het demonstreren tegen oorlog in al zijn verschijningsvormen. Principiële pacifisten zou je deze mensen kunnen noemen, maar hoe verdedigbaar zijn hun standpunten?
Principiële pacifisten denken dat ‘vredelievende’ principes altijd verheven zijn boven zogenaamde ‘oorlogszuchtige’ principes. Wie kan er van zichzelf zeggen dat hij oorlogszuchtig is? Ik niet. Hoe edelmoedig ook, het staan voor je principes leidt vaak tot ruzie en nare ervaringen. Zie hier het dilemma. Een aantal jaren geleden zei ik tegen die jongen die om mijn portemonnee en mijn mobiele telefoon vroeg dat het toch echt mijn spullen waren en dat hij zich die niet zomaar kon toe-eigenen. Een mooi principe dat leidde tot een gebroken neus, gekneusde ribben met nog net geen mes ertussen en een paar uur op het politiebureau om aangifte te doen. Echt pacifisme vereist dat je een ander niets aandoet wanneer hij jou wat aandoet. Gewone mensen liggen dan al snel in het ziekenhuis.
Vrede tegen elke prijs. Dat was de hoofdreden voor de demonstranten om de straat op te gaan. Ik vraag me af in hoeverre ik deze mensen serieus moet nemen. Het ziet ernaar uit dat meer en meer mensen zich scharen achter het pacifistische standpunt. Zij verklaren aan iedereen die het horen wil dat ze tegen oorlog zijn. Dat vind ik wel erg makkelijk. Iedereen is tegen oorlog. Oorlog als fenomeen is verwerpelijk, maar bij tijd en wijle is oorlog een noodzakelijk kwaad.
Principieel pacifisten zijn overtuigd van hun gelijk. Oorlog is slecht! Verder dan dat gaat hun betoog eigenlijk niet. Ze steken hun afkeer van de VS ook niet onder stoelen of banken. Hier is het tegengeluid. Ik heb grote bewondering voor de durf en het doorzettingsvermogen van de Verenigde Staten. Daar durven ze stelling in te nemen in naam van het welzijn van de wereld. Daar heeft men een weloverwogen keuze gemaakt voor wat zij althans het welzijn van de wereld achten. In alle betogingen wordt gesuggereerd dat George Walker Bush alle beslissingen op eigen houtje neemt. Er wordt voorbijgegaan aan het feit dat er een reusachtig besluitvormingsproces is voorafgegaan aan de huidige pressie op Irak. Ook in de VS heeft men zich afgevraagd wat nou geldige redenen zijn om een oorlog te rechtvaardigen. Een despoot die een lange neus trekt naar de vrije westerse wereld is geen reden om ten oorlog te trekken. Maar wat als die dictator zijn volk onderdrukt, is dat dan een geldige reden om aan te vallen, of moeten we het zien als intern conflict? En wat is dan de definitie van een intern conflict? Op het moment dat Irak Koeweit binnenviel heeft het zijn recht verspeeld om onder de definitie van ‘intern conflict’ te vallen. Laat bovenstaande dictator nu ook nog eens op een hele grote plas olie zitten in een instabiel stukje wereld, en mensen vermoorden om hun politieke overtuiging (de Iraakse oppositie), afkomst (de Koerden in het noorden) of geloof (de Sjiïten in het zuiden). Wat dan?
Bijna alle 70.000 demonstranten die op de Dam stonden willen Saddam Hoessein wel graag weg hebben. Hoe?, vraag ik dan. De inspecties zorgen er niet voor dat Saddam Hoessein vertrekt. Lieve woordjes en een aanbod dat hij met rust gelaten wordt als hij in vrijwillige ballingschap gaat, zorgen er ook niet voor dat hij opstapt. En zoals we hebben gezien helpt het dreigen met een oorlog ook niet. Vrede tegen elke prijs. Dat was de inzet voor de demonstraties, maar waar zijn de demonstraties tegen het systematisch, bewust uitmoorden van vrouwen en kinderen in Irak? Waarom is er niet geprotesteerd tegen de speciale kindergevangenissen in Irak, of het feit dat hij diezelfde kinderen foltert voor de ogen van hun ouders zodat hij die mensen onder de duim kan houden. Hoe lang moeten Irakese vrouwen en kinderen lijden onder de verkrachtingen, martelingen en constante geestelijke onderdrukking die deze tiran uitvaardigt? Natuurlijk vallen er onschuldige slachtoffers als er een oorlog komt, maar bovenstaande is het alternatief en niets doen is geen moreel neutrale keuze!
Het is absoluut verbazingwekkend dat er zo weinig mensenrechtendemonstraties zijn geweest. Zeker als we kijken naar de hoeveelheid mensen die de straat op zijn gegaan om te laten zien dat ze tegen een oorlog zijn. Ik heb die mensen niet gezien in Den Haag waar een groep Irakezen een paar weken geleden demonstreerden om de terreur en de martelingen waar het volk van Irak onder Saddam’s beleid aan onderhevig is aan de kaak te stellen. Ik word moe van zoveel hypocrisie. Hopen alle demonstranten dan dat Saddam inziet dat het beter is om op te stappen als hij zijn volk wil behoeden voor het naderend onheil? Misschien dat hij ervoor kiest vrijwillig zijn regering te laten vallen, de Baath partij op te heffen en rustig in Libië de rest van zijn levensdagen te slijten. Wat denkt u?
Wat valt er te zeggen over het argument dat Amerika schijnbaar de wereld wil overheersen en dat de Amerikaanse hegemonie ervoor zorgt dat het lijkt alsof ons een Pax Americana opgedrongen wordt? Ik wil u terugnemen naar de tijd dat Amerika zich liever niet bemoeide met wat er in al die verre vreemde buitenlanden gebeurde.Saddam is geen Hitler en de tweede wereldoorlog was lang geleden, maar we staan wel voor een soortgelijke keuze als 55 jaar geleden! De analogie die ik wil trekken is die van München in 1938. Grijpen we nu in met een goede kans op succes en een beperkt aantal slachtoffers, of grijpen we later in wanneer er veel meer onzekerheden zijn en waarschijnlijk een veel hogere prijs betaald moet worden. In 1938 is niet ingegrepen omdat men bang was voor het uitbreken van een tweede wereldoorlog. Het resultaat van niet ingrijpen hebben we allemaal kunnen zien.
Momenteel staan we voor een zelfde keuze. Er is echter één verschil. In dit geval zijn de Amerikanen er vanaf het begin al bij en niet als het eigenlijk al veel te laat is. Het alternatief houdt mij namenlijk al een tijd bezig. Wat als ze in de VS bij zichzelf denken: het handhaven van vrede en veiligheid in de wereld wordt niet op prijs gesteld. We halen alle troepen uit de hele wereld (Zuid-Korea, Midden-Oosten, Afrika enz.) weg en iedereen zoekt het maar lekker zelf uit. Hoe zou de wereld er dan uit gaan zien?
Ik verwijt al die mensen die geen oorlog willen gebrek aan begrip voor de andere kant van het verhaal. Zij nemen het standpunt van het heilige boontje in, door tegen oorlog te zijn, maar er worden geen oplossingen geboden, noch concrete voorstellen tot verbetering van de situatie gedaan. Oorlog is verschrikkelijk, maar op dit moment is vrede een luxe die we ons niet kunnen veroorloven. Saddam is een kwaadaardig gezwel dat slechts tijdens een operatie met een scherp mes verwijderd kan worden, geen stukje wild vlees dat er vanzelf met een beetje drukken afvalt.
Door Saddam Hoessein uit Bagdad te verwijderen maken de Verenigde Staten duidelijk dat er maar één orgaan ter wereld is, dat bereid is de kastanjes voor de rest van de wereld uit het vuur te halen en daarbij niet bevreesd is zijn vingers te branden. De oorlog met Irak is niet alleen een helder signaal, maar ook een symbolisch gebaar, dat het niet alleen draait om nationale belangen, maar ook om het waarborgen van een zekere wereldwijde orde en het uitdragen van een standaard daar waar het gaat om basisprincipes als vrijheid democratie en mensenrechten. Als de VS dat klusje voor ons willen klaren, mogen we ons gelukkig prijzen.
Chris Bellekom
Principiële pacifisten denken dat ‘vredelievende’ principes altijd verheven zijn boven zogenaamde ‘oorlogszuchtige’ principes. Wie kan er van zichzelf zeggen dat hij oorlogszuchtig is? Ik niet. Hoe edelmoedig ook, het staan voor je principes leidt vaak tot ruzie en nare ervaringen. Zie hier het dilemma. Een aantal jaren geleden zei ik tegen die jongen die om mijn portemonnee en mijn mobiele telefoon vroeg dat het toch echt mijn spullen waren en dat hij zich die niet zomaar kon toe-eigenen. Een mooi principe dat leidde tot een gebroken neus, gekneusde ribben met nog net geen mes ertussen en een paar uur op het politiebureau om aangifte te doen. Echt pacifisme vereist dat je een ander niets aandoet wanneer hij jou wat aandoet. Gewone mensen liggen dan al snel in het ziekenhuis.
Vrede tegen elke prijs. Dat was de hoofdreden voor de demonstranten om de straat op te gaan. Ik vraag me af in hoeverre ik deze mensen serieus moet nemen. Het ziet ernaar uit dat meer en meer mensen zich scharen achter het pacifistische standpunt. Zij verklaren aan iedereen die het horen wil dat ze tegen oorlog zijn. Dat vind ik wel erg makkelijk. Iedereen is tegen oorlog. Oorlog als fenomeen is verwerpelijk, maar bij tijd en wijle is oorlog een noodzakelijk kwaad.
Principieel pacifisten zijn overtuigd van hun gelijk. Oorlog is slecht! Verder dan dat gaat hun betoog eigenlijk niet. Ze steken hun afkeer van de VS ook niet onder stoelen of banken. Hier is het tegengeluid. Ik heb grote bewondering voor de durf en het doorzettingsvermogen van de Verenigde Staten. Daar durven ze stelling in te nemen in naam van het welzijn van de wereld. Daar heeft men een weloverwogen keuze gemaakt voor wat zij althans het welzijn van de wereld achten. In alle betogingen wordt gesuggereerd dat George Walker Bush alle beslissingen op eigen houtje neemt. Er wordt voorbijgegaan aan het feit dat er een reusachtig besluitvormingsproces is voorafgegaan aan de huidige pressie op Irak. Ook in de VS heeft men zich afgevraagd wat nou geldige redenen zijn om een oorlog te rechtvaardigen. Een despoot die een lange neus trekt naar de vrije westerse wereld is geen reden om ten oorlog te trekken. Maar wat als die dictator zijn volk onderdrukt, is dat dan een geldige reden om aan te vallen, of moeten we het zien als intern conflict? En wat is dan de definitie van een intern conflict? Op het moment dat Irak Koeweit binnenviel heeft het zijn recht verspeeld om onder de definitie van ‘intern conflict’ te vallen. Laat bovenstaande dictator nu ook nog eens op een hele grote plas olie zitten in een instabiel stukje wereld, en mensen vermoorden om hun politieke overtuiging (de Iraakse oppositie), afkomst (de Koerden in het noorden) of geloof (de Sjiïten in het zuiden). Wat dan?
Bijna alle 70.000 demonstranten die op de Dam stonden willen Saddam Hoessein wel graag weg hebben. Hoe?, vraag ik dan. De inspecties zorgen er niet voor dat Saddam Hoessein vertrekt. Lieve woordjes en een aanbod dat hij met rust gelaten wordt als hij in vrijwillige ballingschap gaat, zorgen er ook niet voor dat hij opstapt. En zoals we hebben gezien helpt het dreigen met een oorlog ook niet. Vrede tegen elke prijs. Dat was de inzet voor de demonstraties, maar waar zijn de demonstraties tegen het systematisch, bewust uitmoorden van vrouwen en kinderen in Irak? Waarom is er niet geprotesteerd tegen de speciale kindergevangenissen in Irak, of het feit dat hij diezelfde kinderen foltert voor de ogen van hun ouders zodat hij die mensen onder de duim kan houden. Hoe lang moeten Irakese vrouwen en kinderen lijden onder de verkrachtingen, martelingen en constante geestelijke onderdrukking die deze tiran uitvaardigt? Natuurlijk vallen er onschuldige slachtoffers als er een oorlog komt, maar bovenstaande is het alternatief en niets doen is geen moreel neutrale keuze!
Het is absoluut verbazingwekkend dat er zo weinig mensenrechtendemonstraties zijn geweest. Zeker als we kijken naar de hoeveelheid mensen die de straat op zijn gegaan om te laten zien dat ze tegen een oorlog zijn. Ik heb die mensen niet gezien in Den Haag waar een groep Irakezen een paar weken geleden demonstreerden om de terreur en de martelingen waar het volk van Irak onder Saddam’s beleid aan onderhevig is aan de kaak te stellen. Ik word moe van zoveel hypocrisie. Hopen alle demonstranten dan dat Saddam inziet dat het beter is om op te stappen als hij zijn volk wil behoeden voor het naderend onheil? Misschien dat hij ervoor kiest vrijwillig zijn regering te laten vallen, de Baath partij op te heffen en rustig in Libië de rest van zijn levensdagen te slijten. Wat denkt u?
Wat valt er te zeggen over het argument dat Amerika schijnbaar de wereld wil overheersen en dat de Amerikaanse hegemonie ervoor zorgt dat het lijkt alsof ons een Pax Americana opgedrongen wordt? Ik wil u terugnemen naar de tijd dat Amerika zich liever niet bemoeide met wat er in al die verre vreemde buitenlanden gebeurde.Saddam is geen Hitler en de tweede wereldoorlog was lang geleden, maar we staan wel voor een soortgelijke keuze als 55 jaar geleden! De analogie die ik wil trekken is die van München in 1938. Grijpen we nu in met een goede kans op succes en een beperkt aantal slachtoffers, of grijpen we later in wanneer er veel meer onzekerheden zijn en waarschijnlijk een veel hogere prijs betaald moet worden. In 1938 is niet ingegrepen omdat men bang was voor het uitbreken van een tweede wereldoorlog. Het resultaat van niet ingrijpen hebben we allemaal kunnen zien.
Momenteel staan we voor een zelfde keuze. Er is echter één verschil. In dit geval zijn de Amerikanen er vanaf het begin al bij en niet als het eigenlijk al veel te laat is. Het alternatief houdt mij namenlijk al een tijd bezig. Wat als ze in de VS bij zichzelf denken: het handhaven van vrede en veiligheid in de wereld wordt niet op prijs gesteld. We halen alle troepen uit de hele wereld (Zuid-Korea, Midden-Oosten, Afrika enz.) weg en iedereen zoekt het maar lekker zelf uit. Hoe zou de wereld er dan uit gaan zien?
Ik verwijt al die mensen die geen oorlog willen gebrek aan begrip voor de andere kant van het verhaal. Zij nemen het standpunt van het heilige boontje in, door tegen oorlog te zijn, maar er worden geen oplossingen geboden, noch concrete voorstellen tot verbetering van de situatie gedaan. Oorlog is verschrikkelijk, maar op dit moment is vrede een luxe die we ons niet kunnen veroorloven. Saddam is een kwaadaardig gezwel dat slechts tijdens een operatie met een scherp mes verwijderd kan worden, geen stukje wild vlees dat er vanzelf met een beetje drukken afvalt.
Door Saddam Hoessein uit Bagdad te verwijderen maken de Verenigde Staten duidelijk dat er maar één orgaan ter wereld is, dat bereid is de kastanjes voor de rest van de wereld uit het vuur te halen en daarbij niet bevreesd is zijn vingers te branden. De oorlog met Irak is niet alleen een helder signaal, maar ook een symbolisch gebaar, dat het niet alleen draait om nationale belangen, maar ook om het waarborgen van een zekere wereldwijde orde en het uitdragen van een standaard daar waar het gaat om basisprincipes als vrijheid democratie en mensenrechten. Als de VS dat klusje voor ons willen klaren, mogen we ons gelukkig prijzen.
Chris Bellekom
