Mijn North Sea Jazz 2009 (Zondag)
Ik ben met heel veel indrukken van North Sea Jazz afgekomen. Het was druk, het was warm, het was duur, maar het is me niet tegengevallen. De grote namen vielen wellicht wat tegen, ik heb slechte dingen gehoord over Duffy, maar dat mocht de pret voor de zondag niet drukken.
Helaas kon ik niet overal heen, want het was overal al snel vol. Toch nog heel veel kunnen zien. even chronologisch waar ik heen ben geweest
Bij de ingang stond de Tiny Little Big Band te spelen... die jongens weten hoe je een feestje moet maken. Geweldige Jazzversie van the Offspring - pretty fly for a white guy, met humor gebracht.
Naar binnen en door naar de koffie en de Derrek Trucks Band met waarschijnlijk een van de beste gitaristen van dit moment. Ze hadden een gastzanger (Mike Mattison) met een enorme range... rauwe blues en hoge soul.
Na het rondlopen even per ongeluk terecht gekomen bij Satoh Masahiko & Saifa, maar dat was zo experimenteel gearrangeerd dat ik er knettergek van werd.
Dan terug naar de Nile-zaal waar we nog een stukje van David Sanborn meekregen. Broodje eten, bakkie drinken en wachten op wat komen gaat. Jamie Cullum en die is zeker, zeker niet tegen gevallen. 29 jaar en wat een performer. Dat kleine mannetje vult het hele podium. Het was een leuke setlist, met eindelijk wat nieuwe nummers. Twee weken geleden heeft hij de opnames voor zijn nieuwe album afgerond en die zal dus zeer binnenkort (lees, binnen een half jaar) op de planken liggen.
Daarna door naar Postmen die zijn ding deed... het leek een beetje obligatoir, maar daar kan ik naast zitten.
Heel even snel bij Seal gekeken, maar dat blijft niet mijn smaak. Aardige vent, kan ook wel zingen, maar het is te veel pop. Eigenlijk heeft hij helemaal niets te zoeken op het NSJ.
Dan doorgelopen naar de Sjeng Stokkink Funk 'n' Jazz Implant, maar vanwege het tegenkomen van Davor en Chantal niet heel veel van meegekregen.
Lang wachten op Sabrina Starke in de veel te drukke en 45 graden warme Yukon zaal, maar ze leverde wel. Nadat de deuren open gingen, ging het dak eraf. En wat schetst mijn verbazing? Een echte ouderwetse beat poet (Zulile Blinker - Spoken Word) die me met het gedicht Slow Bullet echt weg wist te blazen.
Na Sabrina Starke door naar het snoepje van de avond: Priscilla Ahn, was mij onbekend, maar maakt lieve-meisjes-muziek in de traditie van Joan Beaz, Juwel, Regina Spektor en Tori Amos... eigenlijk is het niet helemaal eerlijk haar te vergelijken met die laatste aangezien Tori Amos deprimerende teksten schrijft, daar waar die van Priscilla Ahn luchtig en lief zijn, kleine korte zeepbelletjes, waar je even van kunt genieten, maar dan ben je ze weer vergeten.
Uieindelijke geindigd bij de onvolprezen Steve Winwood... een legende op leeftijd, maar hij maakt het nog steeds waar. Of hij: "I want you..." nog heeft gespeeld weet ik niet, want om de ergste drukte voor te zijn zijn we halverwege richting parkeergarage gegaan. Ik heb later gehoord dat dat een goeie beslissing is geweest.
NSJ 2009. Wat een feest!
