Je kinderen - Kahlil Gibran

Je kinderen

Je kinderen zijn niet je kinderen
Ze zijn de zonen en dochters van
’ s levens verlangen naar zichzelf

Ze komen door jou maar niet van jou
En hoewel ze nog bij je zijn
behoren ze je niet toe

Je mag hun je liefde geven
maar niet je gedachten.
Want zij hebben hun eigen gedachten.

Je kunt hun lichaam een huis geven
maar niet hun ziel
Want hun ziel woont in het huis van morgen
Waar je hun niet kunt bezoeken
zelfs niet in je dromen

Je kunt proberen te zijn zoals zij
Maar probeer ze niet te maken zoals jezelf
Want het leven gaat niet terug
noch wacht het op gisteren

Je bent de boog waarmee je kinderen
Als levende pijlen worden weggeschoten

Kahlil Gibran