De krekel en de mier
Bezuinigen.
De broekriem aanhalen. De tering naar de nering zetten. Ieder dubbeltje
omdraaien. Besparen. Efficient omgaan met middelen... Noem het hoe je het wilt
noemen, maar de tijden zijn veranderd. In Europa is er heel veel gaande. Dat is
altijd al zo geweest, maar ondertussen is de wereld een stuk platter geworden.
De val van de muur in Berlijn, het uit elkaar vallen van de USSR, de
toenadering van China naar het westen, de Arabische ‘lente’, de invoering van
de euro en de inmenging van de VS in de politieke situaties van andere landen
hebben er voor gezorgd dat iedereen overal van elkaar afhankelijk is geworden.
En in die afhankelijkheid zit kracht... en zwakte.
De hele
situatie die er op dit moment gaande is in Europa doet mij een beetje denken
aan de parabel van de krekel en de mier. De krekel die tijdens de economische
voorspoed de hele zomer feest viert en geniet van het vele eten, de zon en het
leven en de zwoegende hardwerkende mier die de zomer gebruikt om voorraden aan te
leggen voor de winter om zich in de periode van economische neergang geen
zorgen te hoeven maken. In de parabel ontfermt de mier zich in de winter over
de verkleumde berouwvolle krekel en helpt hem de winter te overleven. Dat is
het soort altruisme dat je enkel in parabels vind. In de parabel herkent u
natuurlijk de mier (Duitsland, de Benelux, de Skandinavische landen) en de
krekel (de zuidelijke eurolanden rond de middelandse zee). De parabel stopt op
het moment dat de mier de krekel in huis neemt.
Het is
heel makkelijk om met een beschuldigende vinger te wijzen naar de landen die er
een potje van hebben gemaakt, maar we zijn ook vergeten dat je het dak moet
repareren als de zon schijnt en niet pas als het regent. De franse banken zijn
vanmorgen afgewaardeerd door ‘Moody’s’, Griekenland zit in de problemen,
Ierland is bijna failliet, Portugal, Spanje en Italie staan op (of hangen met
de vingernagels aan) de rand van de afgrond en in Europa hebben een keuze te
maken of we ze met vereende krachten helpen om weer op eigen benen te kunnen
staan of dat we ze een zetje geven.
In mijn
beleving hebben we ‘in de zomer’ met het invoeren van de euro de krekels al in
huis genomen. Wij hebben de krekels een banket voorgezet gemaakt van de
overvloed die er toen was en ze hebben zich volgevreten. Maar nu is de zomer
voorbij en moet de winter nog beginnen. Dat gaan de krekel en de mier samen
waarschijnlijk beiden niet overleven.
Is er een
uitweg? Jazeker. De krekel moet aan het werk. De landen die in de problemen
zitten moeten de moeilijke keuzes maken. Begin eens met het innen van de
achterstallige belastingen.
En
Nederland? Het miertje onder de mieren. Wij betalen onze belastingen. Het
braafste jongetje van de klas. Of we hier in Nederland van een crisis moeten
spreken weet ik niet. Er zijn veel mensen die het niet breed hebben, maar met
het hoogste bijstandsniveau van heel Europa en de vangnetten die we hebben voor
de zwakkeren in onze samenleving is crisis een véél te zwaar woord. In ons land
vergeten we keer op keer om onze situatie te spiegelen aan die van anderen.
Kijk eens in Latijns Amerika of in Afrika wat echte armoede is en vraag jezelf dan nog eens af of het echt crisis is
omdat de Sint een cadeautje minder bracht, de kerstboom iets kleiner is of
omdat je dit jaar maar 1 keer op vakantie kunt...
